λήξις

(I)

λῆξις, ἡ (ΑM, Α ιων. τ. λάξις)

1. τόπος που παραχωρήθηκε για διαμονή («θεῶν καὶ τῶν εἰς θείαν λῆξιν πορευθέντων», Ιουλ.)

2. κατάσταση

αρχ.

1. ο καθορισμός ή ο διορισμός με κλήρο, η απόκτηση με κλήρο («ἀρχῆς λῆξιν καὶ κρίσιν», Πλάτ.)

2. η διανομή με κλήρο

3. τμήμα γης ή άλλου σώματος ή αντικειμένου που διανεμήθηκε με κλήρο («νεῑμαι δὲ καὶ τοὺς ἄλλους καὶ τὴν λῆξιν ἑκάστην», Αριστοτ.)

4. στον πληθ. αἱ λήξεις

οι τύχες

5. φρ. α) «ἡ ἑτέρα λῆξις» — άλλος τόπος, άλλος κόσμος

β. «ἡ ἑῴα λῆξις» — το ανατολικό μέρος τού κράτους

γ) «λῆξις δίκης» ή, απλώς, «λῆξις» — έγγραφη κατηγορία που κατετίθενταν στον άρχοντα ως πρώτη ένδικη πράξη σε ιδιωτική ή, σπανίως, σε δημόσια δίκη

δ) «λῆξις τοῡ κλήρου» — η αίτηση που γινόταν σε άρχοντα για νόμιμη κατοχή κληρονομιάς.

[ΕΤΥΜΟΛ. < λαγχάνω, αναλογικά προς το λῆψις τού λαμβάνω (πρβλ. εἴληχα: εἴληφα, λήξομαι: λήψομαι)].

————————

(II)

λῆξις, ἡ (ΑM)

βλ. λήξη.